Persoonlijke subnoot

Eens in de zoveel tijd heb ik er last van. Subjesblues. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn dagelijkse leven deel met mijn Meester. Maar ja, soms heeft Hij ook andere bezigheden dan bij mij zijn. Gelukkig hoor... maar soms... soms kan ik daar slecht mee omgaan. Vooral als we (voor mij vaak onbewust) aan het duwen zijn tegen een van mijn grenzen.

Van de week was het weer zo ver. Ik noemde het #woensdagnamiddagblues. Het echte, gewone, hectische leven bereikte een hoogtepunt en mijn subleven een ander punt. Onzekerheid. Twijfel. Onrust. Een draaikolk van gevoelens in mijn buik en dieper. ik bleef knagen op dit gevoel dat ik zo slecht in woorden kon omzetten. ik zat mezelf dwars en uiteindelijk ook mijn Meester op afstand. En als ik ergens een hekel aan heb, is het dat! Maar ja, ik ben ik en ik moest wat met dat gevoel. Helaas ken ik nog te weinig andere mensen waarmee ik dit diepste gevoel van 'zijn' kan delen. 

Donderdag had ik nog steeds de draaikolk in mijn lijf. Sluimerend, want afgeleid door de waan van de gewone werkdag, maar zeker aanwezig. Op het moment dat ik Hem zag, zijn armen om me heen voelde en ik tegen Hem aan mocht liggen, vond ik rust. Zo fijn. ik dacht het antwoord gevonden te hebben: ik wil gewoon zo graag bij Hem zijn. Van Hem zijn. 

Een zoetsappig einde van dit verhaal? Nee. 

Uren later, na een heerlijke avond vol knuffelen, praten en ja indringende D/s-interactie, werd ik overspoeld door Het Gevoel. Verlammend. Huilend wekte ik mijn Meester. Vroeg Hem wat er in godesnaam aan de hand was. Waarom gebeurde dit met mij? Waarom voelde ik mij zo? Was er een les te leren die ik niet snapte? Voldeed ik niet aan Zijn wensen? Werd ik gestraft? ik had het gevoel alsof ik in een Groot Niks terecht was gekomen. Voelde me aan alle kanten falen omdat ik gewoonweg niet snapte wat er gebeurde, wat er van me werd verwacht. 

Voor een deel werd het me uiteindelijk duidelijk wat er aan de hand is:
De uitdaging van het helemaal mezelf mogen zijn van mezelf. mijn subkant accepteren en omarmen en dit in balans brengen met de gewone e. De sterke, onafhankelijke en intelligente ik.
Het gevoel van soms mee moeten rennen met Hem en dat niet tijdig of duidelijk aangeven, terwijl Hij ook echt wel op mijn tempo wil doorgaan. En Hij me echt wel op sleeptouw neemt als het wél nodig is sneller te gaan dan ik denk te willen of aan te kunnen.
Het gewoon vertrouwen op Hem en in Hem. Durven, nee doen vertrouwen dat dingen gebeuren voor een reden. Dat het goed is en goed komt. 

Voor een deel blijft het knagen. Blijf ik op zoek naar antwoorden. Antwoorden die vast wel gaan komen verderop het pad dat ik nu bewandel... iets met vertrouwen... slik. 

Details

Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen. Details die er voor zorgen dat ik me compleet voel. Compleet de sub die ik ben. Compleet van jou; body, mind, soul.

Het is zaterdag. We lopen in de stad. Gewoon, een winkelend stel. Innig gearmd. Maar in Jouw zak zit een zendertje en tegen mijn kutje zit de ontvanger. Het is zo’n typische lente-slenterdag. We lopen winkel in, winkel uit. Af en toe druk Jij op het zendertje en dat triggert wat in mij. Nee, niet alleen het trillertje bij mijn kutje: het gaat verder. Je plaagt me een beetje, daagt me uit. ik probeer me in te houden, maar op een gegeven moment ga ik toch de ‘fout’ in. ik zie direct de voldoening op Je gezicht. Je laat me stilstaan op straat. Pakt mijn beide armen beet en houd die samen vast, hoog op mijn rug. “Benen wijd, vooruit kijken”. ik gehoorzaam. mijn hart klopt in mijn keel. Je laat me een paar minuten zo staan. Dan lopen we verder. Je geeft me een kus. “Goedzo meisje. Zullen we daar een kop koffie gaan drinken?!” 

boeiend weekend

Met de gedachte had ik al vaker gespeeld, de wens uiten liet op zich wachten. De werkelijkheid van het alledaagse leven bracht vaak zoveel andere dynamiek met zich mee dat het van een eventuele uitvoering toch niet zou kunnen komen. Tot afgelopen weekend. 
Kort daarvoor had ik het Hem gezegd. Gezegd dat ik heel graag een heel weekend lang aan de ketting zou willen zijn. Het vastgeketend zijn an sich was niet nieuw, de duur wel. Hij reageerde positief, trots.
De week voorafgaand aan het weekend waren er continu kleine hints, plagerijtjes. Vrijdag kwam er van serieus werken maar weinig terecht. 

ik stapte binnen. Jij had alles al klaargezet. Op het krukje mijn collar, pols- en enkelboeien. Op tafel de gebruikelijke attributen uitgestald. Pain&pleasure voor het grijpen. Door de kamer lag 'ie uitdagend te liggen. De ketting; mijn ketting. Jij zat daar in de loveseat, te wachten met een klein glimlachje om Je mond. ik liep naar je toe en gaf je een kus. Je vroeg of ik er klaar voor was. ik knikte. Je pakte de tas met boodschappen van me over en droeg me op me uit te kleden. 

Je legde me nog een keer uit: de meubels waren niet voor mij bedoeld dit weekend. mijn plek was op de grond of op het krukje. mijn bewegingsruimte was zover de ketting mij bood. Als ik het, om wat voor reden dan ook, niet meer zou trekken, dan moest ik dat direct aangeven. "Ja Meester". En verder... alles netjes vragen en gehoorzamen.
Toen mocht ik aan Je voeten plaatsnemen. Dat voelde goed. mijn plekje; mijn thuis. Een gevoel van totale rust. 

Het weekend was geweldig. We hebben weer stappen gezet in onze D/s. Het Jou dienen, het hele weekend door... het ultieme van Jou zijn. Het ultieme ervaren in de pijn en in het genot. Aan de ketting leven beneden, op de grond. Aan de kettingen aan de balken van de slaapkamer wegzweven... Totale overgave. Heerlijke, prachtige bondages. Vastgebonden en vib-trillend liggen wachten tot Je thuis kwam van Je afspraak zaterdag. De momenten van pure liefde en verbondenheid.  

Het weekend was geweldig. Ondanks alle stappen die we al hebben gezet, blijft er voor mij nog zoveel te leren, te ontwikkelen. We ontdekken zijpaadjes van ons reispad die we samen verder ontdekken. Bevestiging van wat we al wisten. En blijft het verder zoeken naar hoe we dit onderdeel van ons Zijn kunnen integreren in die andere, gewone werkelijkheid. Onze wens. mijn uitdaging. 

wordt vervolgd

Meester, dank je wel! 

Verwacht onverwacht

Als ik kom aanlopen zit Jij aan de bar. Je kijkt me aan, drinkt Je glas leeg en staat op. Zonder me verder aan te kijken of wat te zeggen loop Je naar de kamer. ik volg. Zwijgzaam en met bonzend hart. Je opent de deur van de kamer waar wij een paar dagen en nachten zullen zijn en laat me naar binnen. ik krijg nog net de kans om de kamer kort in te zien voor Je me mijn blinddoek voordoet. 
Nog altijd zonder te praten, leidt Je me de ruimte door. mijn tas neem je van me over. "Uitkleden". ik gehoorzaam, zonder antwoorden, want ik hoor aan de toon in Je stem dat Je dat niet wenst. ik kleed me zo snel mogelijk uit en ga in de houding staan. Al snel voel ik Je vingers over mijn lippen gaan. Mijn mond is netjes een beetje geopend zodat Je vingers moeiteloos mijn mond in kunnen glijden. ik lik ze even. Nat van mijn speeksel beroeren Je vingers mijn harde tepels. Dan even niks... tot ik Je vingers voel cirkelen rondom mijn clitje. Gevoelig. Dan glijden ze even mijn kutje binnen. Een korte stoot en weg. ik kreun zachtjes. Meteen daarna zijn Je vingers weer in mijn mond en gretig lik ik ze af. "Dankjewel Meester" fluister ik. 
Het blijft even stil: geen geluiden, geen aanrakingen. Dan voel ik iets bij me oor: Je doet me oordopjes in. Jouw muziek vult mijn hoofd. Op Jouw typische snelle en deskundige wijze bindt Je mijn handen vast op mijn rug en snoer Je mijn borsten stevig in. 
Een korte tik tegen de achterkant van mijn knieën gebiedt me te knielen. Je legt mijn hoofd op de zitting van een stoel. ik weet wat er gaat komen, maar hoor niks dan Jouw muziek. Dan voel ik ze: de klappen van de zweep. Verwacht onverwacht. ik kan niks anders dan me volledig overgeven en zweef weg op het ritme van Je zweepslagen op mijn billen, benen, voeten en rug... 

Dank je wel Meester 

Thuis

.... soms dwaal ik rond in het doolhof van mijn gedachten en raak ik verstrikt in het spinnenweb van hersenspinsels. The black angel in me...
Tot ik aan Jouw voeten mag neerstrijken, Je hand mijn haar voel strelen, Je me zacht dwingend tegen Je benen drukt. Je ademt streelt mijn oor als Je zegt: het is goed meisje. Dan is er rust, overgave. Alles en niks ineen. ik ben Thuis...