Eens in de zoveel tijd heb ik er last van. Subjesblues. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn dagelijkse leven deel met mijn Meester. Maar ja, soms heeft Hij ook andere bezigheden dan bij mij zijn. Gelukkig hoor... maar soms... soms kan ik daar slecht mee omgaan. Vooral als we (voor mij vaak onbewust) aan het duwen zijn tegen een van mijn grenzen.
Van de week was het weer zo ver. Ik noemde het #woensdagnamiddagblues. Het echte, gewone, hectische leven bereikte een hoogtepunt en mijn subleven een ander punt. Onzekerheid. Twijfel. Onrust. Een draaikolk van gevoelens in mijn buik en dieper. ik bleef knagen op dit gevoel dat ik zo slecht in woorden kon omzetten. ik zat mezelf dwars en uiteindelijk ook mijn Meester op afstand. En als ik ergens een hekel aan heb, is het dat! Maar ja, ik ben ik en ik moest wat met dat gevoel. Helaas ken ik nog te weinig andere mensen waarmee ik dit diepste gevoel van 'zijn' kan delen.
Donderdag had ik nog steeds de draaikolk in mijn lijf. Sluimerend, want afgeleid door de waan van de gewone werkdag, maar zeker aanwezig. Op het moment dat ik Hem zag, zijn armen om me heen voelde en ik tegen Hem aan mocht liggen, vond ik rust. Zo fijn. ik dacht het antwoord gevonden te hebben: ik wil gewoon zo graag bij Hem zijn. Van Hem zijn.
Een zoetsappig einde van dit verhaal? Nee.
Uren later, na een heerlijke avond vol knuffelen, praten en ja indringende D/s-interactie, werd ik overspoeld door Het Gevoel. Verlammend. Huilend wekte ik mijn Meester. Vroeg Hem wat er in godesnaam aan de hand was. Waarom gebeurde dit met mij? Waarom voelde ik mij zo? Was er een les te leren die ik niet snapte? Voldeed ik niet aan Zijn wensen? Werd ik gestraft? ik had het gevoel alsof ik in een Groot Niks terecht was gekomen. Voelde me aan alle kanten falen omdat ik gewoonweg niet snapte wat er gebeurde, wat er van me werd verwacht.
Voor een deel werd het me uiteindelijk duidelijk wat er aan de hand is:
De uitdaging van het helemaal mezelf mogen zijn van mezelf. mijn subkant accepteren en omarmen en dit in balans brengen met de gewone e. De sterke, onafhankelijke en intelligente ik.
Het gevoel van soms mee moeten rennen met Hem en dat niet tijdig of duidelijk aangeven, terwijl Hij ook echt wel op mijn tempo wil doorgaan. En Hij me echt wel op sleeptouw neemt als het wél nodig is sneller te gaan dan ik denk te willen of aan te kunnen.
Het gewoon vertrouwen op Hem en in Hem. Durven, nee doen vertrouwen dat dingen gebeuren voor een reden. Dat het goed is en goed komt.
Voor een deel blijft het knagen. Blijf ik op zoek naar antwoorden. Antwoorden die vast wel gaan komen verderop het pad dat ik nu bewandel... iets met vertrouwen... slik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten